PEKİ YA BEN KENDİME NASIL İYİ GELECEĞİM?
Bu zamana kadar kendimi geliştirmek, başkalarının dertlerine derman olabilmek,
bilmediklerimi öğrenmek için çokça araştırmalar yapıp çalışmalar hazırladım. Peki bu sefer
neden biraz da kendime yönelmeyeyim?
Erken çocukluktan yaklaşık erinlik dönemime kadar kendimde parmak emme davranışı
mevcuttu. Geceleri parmağımı emmeden uyuyamıyordum. Yaşım ilerledikçe bu durum kendi
kendine “normal”e döndü ve ben de herkes gibi o günden bu yana uyuyabildim. Tabi bu
“normalleşme” zamanına kadar bazı geceler çevremdeki insanlar beni parmak emerken
görmemiş dersem yalan olur.
Acaba o günler stresli miydim? , Üzgün müydüm? Beni tetikleyen şey neydi?
Yavaş yavaş alana girerken kendimde olan soruna yönelik linkteki makaleyi kritik etmeye
çalışacağım.
“Bunun yanında parmak emme davranışı genelde 9-10 yaşlarına kadar devam edebilirken,
çok nadir de olsa ilerleyen yaşlarda da görülebilir.” cümlesiyle aslında geçmişte var olan
parmak emme davranışımın normal olabileceğini düşüncesindeyim.
“Uyku zamanı çocuklar için oldukça stresli bir zaman dilimi olmaktadır. Dolayısıyla yatma
zamanı geldiğinde çocuklarda emme davranışı görülebilir.” cümlesi makaleyi okumadan
önceki düşüncelerimi doğrular nitelikteydi.
Aslında benim farkında olmadan belirttiğim konular üstünde makalede zaten durulmuştu.
Makalenin sonuç bölümünü incelerken beni gerçekten bir sonuca götürmesini dilerdim. Bu
kısmı okuduktan sonra “Ee şimdi ne olacak?” diye sormaktan kendimi alıkoyamadım.
Bu makaleyle birlikte aslında şunu kafamda oturtmuş oldum:
Çocuklarda görülen sorunlar genel olarak birçok alanın ortaklaşa çalışması (diş hekimi +
psikolojik danışman, üroloji uzmanı + psikolog) şeklinde olduğu ve davranışsal yaklaşımların
göz ardı edilemeyecek derecede önemli olduğu vurgusunu bana tekrardan anımsattı.
Bu konuyla beraber aklımda “Bu davranış bende nasıl ortaya çıktı?, Geçmişte bununla ilgili
doktora başvurulduğunda ailem durumu neden önemsemedi?, Davranışın 9-10 yaşıma kadar
devam etmesi durumunda ailem o zamanlar tekrardan neden beni doktora götürmedi?, Ben
asıl bu davranışı sonlandırma aşamasında ne düşüncesindeydim?, Bunu nasıl başarmıştım?”
soruları oluştu.
Aslında bu soruları yazarken de eskiden parmak emmeden aldığım keyif duygusunu
tekrardan hissettim.
Bu konuyla ilgili bir danışan geldiğinde bu makale en azından bize bir tedavi planı sunarken
davranışçı müdahaleler ve aileyle iş birliği aşamasında bana bir bakış açısı sunmuştur. Ama
tek başına yeterli olduğunu düşünmemekle birlikte bu alanda daha fazla bilgiye ihtiyaç
vardır.
https://dergipark.org.tr/en/download/article-file/553841
Ayçin Şeyma Gaytan